Kilka slów z historii miasta Wroclawia zwanego niegdyś Wenecją Pólnocy!
Wrocław (łac. Wratislavia lub Vratislavia, niem. Breslau, czes. Vratislav lub Vroclav, węg. Boroszló) – historyczna stolica Śląska, jedno z największych miast w Polsce (czwarte pod względem liczby ludności, 634 630 mieszkańców, i piąte pod względem powierzchni, 293 km²)
Miasto po raz pierwszy wzmiankowane w sposób jednoznaczny w roku 1000 w związku z założeniem biskupstwa, jednak osadnictwo słowiańskie na Ostrowie Tumskim istniało co najmniej 150 lat wcześniej. Od końca X wieku znajdowało się panowaniem Piastów. W 1035 roku, w okresie tzw. Reakcji Pogańskiej, źródła informują o budowie świątyni pogańskiej w mieście.
W XIII wieku dokonano lokacji miasta na prawie magdeburskim, w 1335 miasto przeszło pod panowanie królów Czech, później (po
krótkim epizodzie panowania węgierskiego) wraz z Koroną Czeską zostało włączone do Monarchii Habsburskiej. W 1741 wraz z większością Śląska zostało zdobyte przez Prusy, w związku z czym w latach 1741-1918 oficjalna nazwa miasta brzmiała Królewskie Stołeczne i Rezydencjalne Miasto Wrocław (niem. Königliche Haupt- und Residenzstadt Breslau), w latach 1918-45 Miasto Stołeczne Wrocław (Hauptstadt Breslau). W 1945 miasto zostało ogłoszone twierdzą (Festung Breslau) i w wyniku walk między Armią Czerwoną i Wehrmachtem zostało zniszczone w 70%.
Po II wojnie światowej Wrocław decyzją konferencji poczdamskiej został włączony do Polski. Większość niemieckich mieszkańców miasta została przymusowo przesiedlona do radzieckiej strefy okupacyjnej Niemiec (początkowo). Do Wrocławia natomiast zaczęła napływać ludność polska, głównie z centralnej Polski (kielecczyzna, łódzkie) oraz wysiedleni mieszkańcy wschodnich rubieży przedwojennej Polski, głównie ze Lwowa i okolic także z Wileńszczyzny.
|
